Piękna, powabna…czasem kapryśna,
czasami tańczy z wiatrem i deszczem,
zabawna, śmieszna i tajemnicza,
swe barwne suknie z gwiazd wypożycza.
Słowik jej śpiewa piosenki co dzień,
ciągle swe nutki zmienia w melodii
A ją otacza błękit i… zieleń,
często ja muska wiaterek wschodni.
Czasem przystanie ślepiec o lasce,
zbierze jej zapach , pokręci głową.
Potem porzuci– myśli dmuchawce…
i rzuci dziwnym, zaklętym słowem.
A ona pięknym pąsem czaruje,
czasem rubiny komuś daruje….
lecz tak naprawdę marzy w ukryciu,
aby tak zmienić coś swoim życiu.
By ten kto szukał i znalazł wreszcie
i poczuł siłę w wiatru szeleście…
bukiet miłości złożył ze słów,
gdzieś schował w płatki w księżyca nów.
